25 dec 24 uur offline

Vrijdagnacht de 23e december lag ik te woelen in mijn bed. Kon niet slapen. Hyper. Misschien door een meningsverschil met mijn zoon. En ik merkte op dat ik verslavend gedrag begon te vertonen in relatie tot mijn telefoon. Ik nam het besluit om de volgende dag een experiment uit te voeren: Atty gaat 24 uur offline. Laptop en smartphone 24 uur uit. Was benieuwd hoe me dat zou bevallen. En ik zal het vast verklappen: het is gelukt. Op het moment dat ik begin met het tikken van dit blog (25 december 10.43 uur) heb ik mijn mail en social media niet gecheckt. Mijn telefoon is nog uit.

Waarom online?

Vanuit mijn professie is het logisch dat ik veel online ben. Als tekstschrijver en communicatiecoach vindt een groot gedeelte van mijn werk online plaats. Als single heb ik regelmatig contact met familie, vrienden en netwerk via Facebook en vooral via WhatsApp (-groepen). Toch ben ik nog van de generatie die bij Schoevers geleerd heeft om een Telex te maken. Ik heb het weleens geprobeerd om uit te leggen aan mijn zoon. Dat is lastig. Gisteravond zag ik het overigens nog in de (eerste) Sissi film.

Daarnaast is er een gevoel van noodzaak om bij te blijven. Dit is een gecreëerde noodzaak, want welk (wereld)nieuws zou ik kunnen missen? Mijn zoon (19) kwam ’s ochtends mijn auto terugbrengen. Hij zou gaan werken, maar bleek ziek. Ik zei tegen hem dat ik offline ben. Hij zei: “Dat zou ik nooit kunnen, want de wereld…. mijn vrienden…”. Hij is de enige die feitelijk wist dat ik offline was. Met een vriendin had ik het er laatst over, tijdens een wandeling, hoe snel je zou checken of er iets loos zou zijn als je een poosje niets zou horen van een vriend(in). Ik beweer weleens dat ik dagen dood in huis kan liggen, want wie gaat dat merken? Dat klinkt wat morbide, maar dit geldt natuurlijk voor iedereen die alleen woont. Ik denk echt dat, hoewel ik ongelofelijk vaak online ben en ook zichtbaar op social media, dat niemand merkt dat ik een dag offline ben. Ik ben me er uitermate van bewust dat het, voor mezelf, te maken heeft met een vorm van sociaal contact, bevestiging zoekend gedrag. Alleen is dit voor een HSP-er niet zo handig.

En oh jee, we moeten toch bereikbaar zijn? 24 uur per dag bereikbaar. Voor noodgevallen is dat zeker handig, maar voor de rest? Het is absurd, komend uit een tijdperk waar ik in Azië alleen rond reisde en via brieven (ja gewoon via de post) contact hield met het thuisfront.

Wat ging ik doen?

Eindelijk pakte ik een boek. Dat was lang geleden. Ik begon in ‘De droomprins en de waarzegster’ van lokale (Zwolse) ondernemers Wim Huizing en Jaqueline Pama. ‘Waar ziel en zakelijkheid elkaar vinden’, wordt me beloofd. Ik lees veel herkenning, met name over zijn hoogsensitiviteit. Kan zo mijn verhaal zijn. Ook ging ik meer doen. Ik pakte klusjes op die je dagelijks ziet, maar niet doet. De keramieke plaat in de magnetron en de placemat onder het kattenvoer schoonmaken. Dat soort dingen. Ging nog even boodschappen doen. Geheel offline kwam ik daar vrienden tegen, die toevallig niet op social media zitten. Ze nodigden me uit voor Oud & Nieuw. Offline contact werkt ook gewoon.

Ik las rustig en met plezier tot 16.15 uur. Toen kwam er een zakelijk probleem in mijn hoofd dat er niet meer uit wilde. Ik ging vervolgens soep maken. Dat doe ik ook nooit. Moet dan altijd denken aan Brigitte Kaandorp. In een van haar shows had ze daar een item over. Iets van ‘lekker suf soep koken’. Dat dus. Het ging me niet zo goed af. Volgens mijn zoon was de soep veel te zout. Iets met bouillon uit een potje én een pakje soep (wel met een vers groentesoeppakket). Meer water erbij doen dus. Toen ik na het soep maken de TV aanzette (die viel niet onder mijn experiment), zei mijn zoon haarfijn dat ik over de schreef ging. Grapjas. Mijn TV-avond, zoon was intussen weer vertrokken, zoals dat gaat met tieners, volop in de romantiek gestort met Sissie, All you need is love en tot besluit, mooier wordt het niet, een stuk van het concert Live in Dublin door Leonard Cohen. Ik kon alle liedjes meezingen, wat een sfeer zet die man neer. Een mooi en perfect einde aan deze rustige offline dag.

Wat brengt offline zijn?

Natuurlijk brengt offline zijn rust. Dat is een inkopper. Rust om gedachten op een rijtje te zetten. Te luisteren naar wat erin me opkomt. Tijd krijgt ook een andere dimensie. Had geen idee van tijd. Waarschijnlijk kijk ik heel vaak op mijn telefoon om de tijd te checken. Grappig om te realiseren dat ik geen muziek op kon zetten, want zonder laptop, pick-up of cd-speler, gaat dat niet. Oh ja, ik had via TV iets kunnen opzoeken misschien. Niet aangedacht. Kan het iedereen aanraden, het geeft echt een gevoel van awareness. Het lastigste moment op deze offline dag waren de TV-reclames. Dan pak ik dus mijn telefoon, merkte ook echt een zoekbeweging op die momenten.

Wat heb ik gemist?

Het ligt niet voor de hand dat je op de zaterdag voor Kerst iets zakelijks mist. Heb ik iets vanuit de sociale wereld gemist? Ik ga nu mijn mail checken en telefoon aanzetten. *moment*
Zakelijk: niets gemist. Sociaal: 7 berichten in 5 Whatsapp chats. Drie kerstgroeten, 1 verzoek van zoon om op te halen (heeft hij verder ook niet over gehad) en 1 dansverzoek.
Oftewel: er is echt niemand die merkt dat ik offline ben. Dus: vaker doen! Aanrader voor meer rust en focus.