23 feb Tijd – 52

Met zussen in Barcelona: 50 jaar

Op deze grauwe en kille zaterdag, waar ik de schreeuwende wintersport- en zonvakantiefoto’s niet kan vermijden als social media addict, vraag ik me af hoeveel tijd ik nog heb. Een week geleden kreeg ik twee akelige berichten via sms en App. Een plotseling overlijden van een jong familielid en de constatering van een totaal onverwachte zeer ernstige ziekte bij een vriendin, die op vakantie is aan de andere kant van de wereld. Je kent dat wel. Dan staat je leven even stil en sla je aan het relativeren over je dagelijkse zorgen.

Je eigen sterfelijkheid komt opeens dichterbij. Aangezien ik niet bepaald in de vrolijkste periode van mijn leven verkeer, komt dit wel aan. Ik zie het bordje ‘Bijstand hier melden’ al in de verte hangen. Maar niet ver genoeg. Ik hoor het mensen om me heen ook zeggen: de tijd gaat zo snel. De weken vliegen voorbij. En zo voelt het voor mij ook. Waar vroeger de dagen tot de zomer zich voortsleepten, vraag ik me af waar de tijd blijft. En daarbij borrelt de vraag op (zo fijn voor coaches deze): “Doe ik wel wat ik wil doen en geniet ik wel genoeg van elke minuut die mij nog gegeven is?”

Happy Pills

Ik denk dat ik Happy pills nodig heb. Een geweldig concept dat ik tegenkwam in Barcelona waar ik ‘vierde’ dat ik 50 werd. Een smalle shop waar je zelf snoepjes schept en dit in een soort medicijnpot stopt met een pakkende opbeurende tekst erop geplakt. Aan het eind van het jaar komen ze met een franchiseconcept, heb ik gehoord, omdat ik dit wel in Nederland wil starten. Het ultiem herkenbare snoep-het-weg moment, ideaal voor vrouwen. Geen man te zien in die smalle shops. Staan geduldig buiten te wachten.

Uit ei komen

Maar ik maak een grapje, want ik ben geen Miss Candy, eerder een snacker: Miss Chips. Waar het wel over gaat, is om te vernieuwen. En jeetje, wat is dat moeilijk. Ja, ik ben ook al VIJFTIG. Om jezelf (weer) opnieuw uit te vinden. Vorig jaar heb ik al een poging gewaagd door het ondernemerschap een serieuze kans te geven. Dat was echt een bewuste en goed onderzochte keuze. Dat was poging 1. Nu dringt zich de noodzaak tot poging 2 aan. Het voelt als hangen en wurgen, alsof er iets in de lucht hangt, maar dat je het net niet kan pakken. Een nieuw concept, een opzienbarende keuze, a change of life. Emigreren of zo. Dat gevoel. Ken je dat? Een drastische stap. Uitbreken, doorbreken, vervellen, verversen, ont-dekken, het licht zien. Dus.

P.S.: Positief gevolg van werkervaring opdoen bij een werkgever (Boom Regionale Uitgevers): blogs op Meppeler Courant en Steenwijkercourant