07 jun Chamadron

Ik zit in mijn houten huisje op een tropische zaterdagmiddag in juni. Uitzicht: 50 tinten groen. Wat lichte campinggeluiden, allerlei insecten die in en uit vliegen en fluitende vogeltjes. En dan opeens heel dominant aanwezig: het geluid dat voortkomt uit het Chamadron. Je vraagt je vast af wat dat is? Alleen bewoners uit het Drentse dorp Havelte weten dat. Of misschien de orgelfanclub. Er moet iemand geweest zijn die heeft bedacht dat het leuk was om in de kerktoren van de Hervormde kerk van Havelte een paar pijpen in te bouwen.

Toen ik net ging googelen naar wie in Godsnaam dit orgel wilde bouwen op een plek die op steenworp afstand ligt van mijn woning, bleek dat er ‘gewoon’ een website over is. Cees Roubos uit Leiden is degene die we hiervoor kunnen aanklagen. Hij heeft het wel zelf betaald, dus van enige culturele subsidieverspilling kunnen we hier niet spreken.

Horizontaal geplaatste trompetten zijn de veroorzakers van het steunende en dreunende geluid. Het doet me nog het meest denken aan bugels. Ooit bij een voorstelling van Carmen, hoorde ik voor het eerst het geluid van bugels. Niet fijn. Zo zonde om oorverdovend schel geluid te produceren bij een verder zo prachtige opera.

Het goede nieuws is dat dit orgel alleen vanaf 16 uur op zaterdagen in juni, juli en augustus wordt bespeeld. Speciaal voor de toeristen die via de hunebedden een rondje om de kerk doen. Niets vermoedend strijken ze neer rond de kerk in het welkome perkje. Maar dan. Hoe snel kun je als senior weer je elektrische fiets aantrappen om buiten gehoorsafstand te komen? Dat kost wel een paar kilometer hoor. Misschien is het een idee om oordopjes uit te delen. Al heeft de gemiddelde senior al een gehoorapparaat, dus een waarschuwingsbord is op zijn plek: ‘Let op: zet om 16 uur uw gehoorapparaat uit.’
‘Altijd is Kortjakje ziek’ speelt iemand nu. Echt, ik heb nog nooit iemand gesproken die het geluid dat voortkomt uit het Chamadron waardeert. En ik woon hier al sinds 1999. Dat het bijzonder is, geloof ik nog wel. Maar het predicaat ‘mooi’ kan ik er zelfs niet bij verzinnen. Nog niet in mijn wildste fantasieën.

Elke zaterdag in de zomermaanden oefen ik dus mijn geduld tijdens deze marteling voor mijn oren. Ik visualiseer de enthousiaste organist die vol overgave dit bijzondere instrument bespeelt. Mogelijk droomt hij van een schare publiek, bijeen gedromd rondom de kerk. In zijn fantasie klinkt een oorverdovend applaus na het sublieme optreden. De werkelijkheid is dat wij bewoners van Havelte een zucht van verlichting slaken als de klok 5 uur slaat. De rust is terug gekeerd.