21 nov Hulp vragen is lastig!

Het schrijven van een roman als leek: mijn avontuur

Het schrijven van een roman is een bijzonder project, zeker als je nog geen ervaring hebt. In het voorjaar van 2021 begon ik vol enthousiasme met een concept, het opzetten van deze website en een Instagram-account. De titel De Alfabetdater riep meteen iets bij me op, dus mijn vertrouwen was groot. Ik zou potentiële lezers via deze website “wel even” meenemen in mijn proces. Dit was het begin van mijn grappige feelgoodroman.

Maar de praktijk bleek weerbarstiger – zoals je misschien al hebt gemerkt als trouwe lezer of volger. Het is inmiddels najaar 2024. Diverse pogingen, waaronder een schrijfweek op Mallorca, een maand in Italië met Esther Jacobs en retreats op Ibiza, brachten tijdelijke vooruitgang, maar geen echte flow. Soms pakte ik het schrijven weer op, maar vaak liet ik het net zo snel weer los.

Essentie: waarom lukt het niet?

Aan fantasie of inspiratie ontbreekt het niet. Mijn hoofd stroomt over van ideeën, en ik bewandel allerlei zijpaden. Daar zit het probleem dus niet. Het gaat om vertrouwen. In al die jaren heb ik nooit meer dan één hoofdstuk gedeeld (tijdens de schrijfweek op Mallorca). Dat is precies waar de twijfel insluipt: heeft dit wel zin? Wordt het ooit wat?

Zoals veel beginnende schrijvers vraag ik me af: doe ik het goed? Ik heb geen inzicht in karakterontwikkeling, plotten, spanningsbogen, en dergelijke. Om verder te komen, moet ik mijn verhaal delen. Niet alleen mijn jarenlange worsteling (bij deze gedeeld!), maar vooral mijn schrijfsels. De hoofdpersonen van mijn roman, Jolien en Pim, wachten ongeduldig tot ik hen eindelijk laat samenkomen. Hun romantische doel? Till death do us part!

Nieuwe schrijfcoach: een frisse start

Wat ik al langer wist: ik heb hulp nodig. Maar om hulp vragen is lastig. Daarom wil ik mijn schrijfbuddy Karin Godvliet bedanken. Door haar doelgerichte energie stelde ik een shortlist op van potentiële schrijfcoaches. Online vond ik er zeven, maar rationeel een top-3 maken lukte niet. Dus zette ik mijn intuïtie in.

Hoe ik dat deed? Ik legde zeven briefjes met namen op de grond (natuurlijk gehusseld), ging erop staan en lette op mijn lichaam. Ging mijn lichaam naar voren? Dan was het een “ja”. Ging het opzij? Dan was het een “nee”. Er bleven twee namen over. Beide coaches benaderde ik. De ene reageerde niet; met de ander plande ik meteen een kennismakingsgesprek in. Dat gesprek had ik recent met Giovanna Jansen van Over Schrijven Gesproken, en het klikte direct!

En nu: aan de slag!

Mijn nieuwe schrijfcoach gaf me een aantal opstartformulieren. Omdat ik al 50.000 woorden heb, vroeg ze me om de rode lijn van mijn verhaal kort samen te vatten – hoofdstuk voor hoofdstuk. Dat heet plotten. Ik dacht: dat doe ik wel even. Maar doorlezen van mijn eigen verhaal bleek een project op zich! Het was verhelderend, maar ik kreeg ook last van mijn nek en rechterhand door mijn houding achter de laptop.

Daarom heb ik besloten: tijd voor een groter scherm én betere arbo-omstandigheden. Mijn ogen worden minder, dus dit moet opgelost worden.

Mijn doel: maart 2025

Het doel is om mijn boek in concept klaar te hebben in maart 2025. Met de hulp van mijn schrijfcoach moet dat lukken. Spannend? Zeker. Maar het is ook heel eng om mijn werk te laten lezen.

Wordt vervolgd dus. En dit keer niet over maanden, maar binnen een paar weken weer een blog.

Heb jij schrijftips of een eigen ervaring?

Volg mijn reis naar maart 2025 en deel je tips, ervaringen of struggles via een berichtje (attyvandebrake@gmail.com). Reacties onder het blog levert teveel spam op, dus liever via mail. Ik hoor graag van andere schrijvers!