29 nov Lummelen in de winter voor ondernemers

Het is -6,5. Wat is dat lang geleden, zo koud. Ik vertelde mijn zoon (18), in de auto op weg naar de tandarts, niet ons favoriete halfjaarlijkse uitje, dat schaatsen op natuurijs een nostalgisch gebeuren wordt. Weet je nog?

Handschoenen? Geen idee waar die gebleven zijn. Vanochtend dacht ik slim te zijn. De vorige keer werkte het namelijk. Koud water over de autoruiten gieten. Gaat het ijs er zo vanaf. Nou, niet als het -6,5 graden vriest. Dat werd bikken. Nooit een fijn begin van de dag. Wel genoten we van het winterse landschap met de opkomende zon. Doet mij altijd denken aan wintersport. Helaas heb ik daar geen geld meer voor. Als puber ging ik met mijn drie zussen en mijn vader altijd schaatsen op het Henschotermeer. Ik woonde in Scherpenzeel, Gelderland destijds. Of op de Loosdrechtse plassen. In de lagereschooltijd schaatste ik op de vijver. Rond het kasteel of voor het bejaardentehuis. Dat heet nu ook anders. Een verzorgingstehuis of woonservicecentrum. Van die gedachten krijg ik nu een hoog nostalgisch gevoel. Warme chocolademelk en slagroom. Waarschijnlijk idealiseer ik mijn herinneringen. Zo gaat dat als je ouder wordt.

Wet DBA

Voor ZZP-ers is deze tijd niet makkelijk. Tenminste niet bij mij en ik hoor het ook om me heen van eenpitters. De wet DBA heeft hier in negatieve zin aan bijgedragen. Intermediairs zeggen tegen me: “Tja, de klant durft je niet meer als freelancer aan te nemen. Moet via detachering. Of ze durven het helemaal niet meer.” En dan kan Wiebes wel achteraf zeggen ‘we stellen de represailles nog even uit’, maar zoals dat gaat in communicatieland: het leed is al geschied. Als je wilt begrijpen hoe dat nou allemaal moet met die wet DBA volg dan Pierre Spaninks via Twitter. Hij heeft zich erin vastgebeten als een pitbull.

Natuur

Als we het ritme van de natuur aanhouden, dan is het nu tijd voor een winterslaap. De één wordt heel actief in de winter, de ander (ik) wil liever wachten tot de lente zich aankondigt met sneeuwklokjes en narcissen. In de ratrace van het leven, gunnen wij ondernemers ons weinig tijd om stil te staan. Dit kan leiden tot een burn-out of bijvoorbeeld een chronische verkoudheid. Mijn thema van het moment is blijkbaar: wachten. Voor zij die me kennen, is dit geen natuurlijke houding. Wachten in de wachtkamer van de tandarts is al zenuwslopend. En eigenlijk overal waar wachten aan de orde is. Files. Beantwoording van mails of voicemails. Krijg ik die verkeersboete nu wel of niet? Vijf weken geleden werd ik aangehouden door een wegwerker en hij zei met een stalen gezicht dat ik een boete zou krijgen van 420 euro. Ik schrok me een hoedje. Sommigen zeggen: dat was een grapje. Maar ik wacht nog.

Persoonlijk leiderschap

Het lastige van wachten is dat er ook een vorm van luiheid in zit. Is het wachten vol vertrouwen dat het goed komt (….) of wachten omdat je geen zin hebt om heel actief te worden als je neus bevriest zodra je buiten stapt? Of gewoon geen zin om in de regen te lopen. Dat stroperige ‘ik kom niet in beweging’ of de acceptatie van ‘de tijd zal het leren’? Vanuit mijn persoonlijk leiderschap ben ik blij dat ik voor dat soort vragen niet alleen sta. Dan ben ik bang dat ik toch ergens beland in een winterslaap. Twee keer in de maand porren mijn professionele netwerkcollega’s van netwerk FDG me in mijn zij. Stellen te goede vragen en willen zelfs een antwoord. Sinds kort werken we met een online platform waarmee we elkaar op de hoogte houden. Je zou dit en dit doen… en hoe staat het ermee? Met posts, reacties en feedback stuw ik me zo verder die winter door.

Zondag was ik bij Nynke Laverman, ze zong en speelde haar nieuwe programma Wachter. Dat gaat ook over wachten. Ontroerend verhaal, gevoelige zang en muziek met (o.a.) een celliste. Ik versta geen Fries, maar dat maakt niet uit. Ik voelde wel wat ze bedoelden. Heel mooi verwoordt:

WOLST IEN WÊZE OF WOLST ÍEN WÊZE

DO YOU WANT TO BE SOMEONE OR DO YOU WANT TO BE ONE

Nynke zingt:

Wês wach
Wês wachter
Wachter yn ferwûndering
Wachter yn bysûndering
Wês wach
Wês wach

Een beetje winters lummelen dus. En wakker blijven.

Wat is jouw verhaal?