23 jun Nieuwe welvaartsziekte: GIS-syndroom – 173

tele2

Ik lijd voor de tweede keer in mijn leven aan het GIS-syndroom. Het is echt een lijdensweg. Vorig jaar, rond dezelfde tijd toevallig, had ik het ook. Een tsunami aan oplopende stress. Tsunami is wel een goed woord, want al doe je het zelluf (in die zin van interne stress creëren, ja, dat weet ik ook nog wel), is de aanleiding wel degelijk van buitenkomend onheil. Symptomen zijn totale onrust, verkramping, continue denkend aan oplossingen in snoeren en apparaten. Deze stress neemt enorm veel ruimte in, feitelijk kun je niets anders doen dan daarmee bezig zijn. Dromend van het groene DSL-lampje dat niet moet knipperen.

Als consument die bewust door commerciële bedrijven is opgevoed met de noodzaak om continu in verbinding te staan met de buitenwereld, sta je in de kou op het moment dat de deal gesloten is en de dienst niet meer werkt. De incasso’s lopen lekker door, maar service hoeft niet verleend te worden. Dan openbaart zich een totale afhankelijkheid van logge organisaties die niet met elkaar samenwerken en geen heldere SLA’s (service level agreements) afspreken of misschien dat formeel wel doen, maar ze hoeven zich er in ieder geval niet aan te houden.

Heb je het ook al gehad? Het GIS: Geen-internet-stress syndroom. Vorig jaar duurde het TWEE weken voordat Tele2 haar eigen fout had hersteld. Nu zit ik al VIJF dagen zonder internet en vaste telefoon. Betrokken partijen zijn Tele2 (Internet + bellen) en KPN (ADSL/telefoonlijn). Aanleiding tot de storing was een enorme bliksemslag ergens in de buurt. Elektriciteit, kabel (tv) en internet uit de lucht. Elektriciteit en kabel waren blijkbaar wel snel te herstellen, internet en bellen (andere organisaties) dus niet. Kapotte apparaten: 1 waterkoker en 1 PC. De medewerker in de computerwinkel zei het behoorlijk dramatisch: “De PC is overleden.”

Ik gebruik internet met veel plezier voor privé doeleinden, maar nu heb ik het zeker nodig voor zakelijke transacties omdat ik immers bezig ben om een baan te creëren. En de tijd dringt. Daarvoor moet ik echt alles via internet doen. Uit pure wanhoop heb ik gisteren een Dongel aangeschaft via de KPN-winkel. Ik was wel gewaarschuwd dat het ‘zo duur was’, maar niemand vertelde erbij waarom. De aanschaf valt namelijk reuze mee. 20 euro voor de Dongel en 20 euro per maand voor internet, met 200 Mb. En daar zit het addertje onder het gras. Na 13 minuten had ik 25 Mb verbruikt. Gewoon door een paar mails te bekijken, Facebook, Twitter. Een foto bekijken (erop klikken) is al 1 Mb. Dat gaat dus supersnel, kassa! De internetservice is overigens wel heel snel. Nee, dan McDonalds.

Ik ben dus vanaf woensdag dagelijks bezig met internetasiel zoeken. Woensdag bij Jacqueline & Bert, donderdag bij Berlinda, vrijdag bij Yvonne, zaterdag bij ex (hoe diep kun je zinken, maar hij is niet thuis) en ja, voor vandaag dus nog ernstig op zoek. Donderdag kwam ik na een ondernemersontbijt uit bij McDonalds omdat ik steeds tips kreeg om daar de WiFi te gebruiken. McDonalds Steenwijk lag op mijn weg. Helaas. De verbinding is abominabel slecht, de medewerkers en manager weten niets over WiFi of uitgaande server (ja, die moet je aanpassen, anders kun je geen mail versturen, weet ik intussen) en ook de helpdesk vermeld op de WiFi folder, gaf niet thuis. “Laat de manager maar bellen, ik kan niets voor u doen,” zei een Belgische stem. En eerlijk gezegd was het ook duidelijk dat McDonalds Steenwijk geen WiFi-klanten wil. De botheid van de medewerkers is niet te filmen! Daar ga ik echt nooit meer heen. Wat zij niet begrijpen: als ik goed werkend internet krijg, dan eet ik alle onsmakelijke hamburgers, drink ik liters cola en verorber massa’s ijsjes, omdat ik zo blij ben. Dat snappen die medewerkers niet, die zien alleen een gestreste dame die ‘gratis internet wil’. Totale onklantgerichtheid en vooral kortzichtigheid.

Het einde van dit syndroom, deze nieuwe welvaartsziekte, is nog niet in zicht. Ik heb pas twee keer gebeld met Tele2. Zinloze communicatie. “We wachten op een reactie van KPN.” (en als het niet aan KPN ligt, dan gaan we dan wel weer kijken of we nog wat kunnen doen).  Ik weet dat veel mensen dit meemaken met providers. Het is de providermaffia die eerst de verslaving creëert en als de abonnementen binnen zijn, je laten vallen als een baksteen. De huidige maatschappij, zowel sociaal als zakelijk is ingericht op communicatie via internet, dat is gewoon een feit. Wil de enige en echte service- en klantgerichte provider nu opstaan?

P.S.: De eerste door mij georganiseerde open werkdag van Firma De Groot Zwolle was een succes. Daarom moet ik dus ook ….. internet hebben.