12 apr Online werken dag 1: Landen op Lanzarote

Mijn week Lanzarote staat in het teken van bijkomen van de verhuizing en ‘oefenen’ met online werken in het buitenland. Want dat lijkt me wel wat. Niet meer aanmoederen maar ontmoederen en dus de vraag beantwoorden: wat ga ik doen met de rest van mijn leven? Werken en leven in het buitenland is altijd mijn droom geweest. Of is het een sprookje en klopt het in real life niet? Daarom onderzoek ik mijn aannames als absolute beginner: nog gewoon in een hotel.

De vlucht vanuit Groningen ging perfect. Gezellige gesprekken in het vliegtuig met gepensioneerde chemicus en zijn blinde vrouw. Begin tachtig en ‘waarschijnlijk de laatste keer op reis’. En een vrolijk jong gezin dat aan het oefenen is voor de grote reis: naar Nieuw-Zeeland. “Nog acht keer zo ver vliegen”, zei de vader.
Ik hoopte op on going flow. Dat alles gewoon eens een keer vlot verloopt. So far, so good. Bij het hotel aangekomen, liet de flow me in de steek. Mijn studio was niet te vinden en er was niemand beschikbaar om me erheen te brengen. Toen ik het eindelijk gevonden had, paste de sleutel niet. Echt waar. Je denkt vast:  “Ze snapte gewoon niet hoe dit werkte”, maar nee, de receptionist, die het allemaal ook niet meer zo leuk vond (ik kwam steeds terug), gaf me gelijk. Het appartement op zich is fantastisch, groot en niets mis mee. Alleen .. de generator aan de overkant van de straat hield me de hele nacht uit mijn slaap.

Bijkomen van een verhuizing? Ik moet vandaag alweer verhuizen. En maar oefenen met mindful zijn.

LES 1: VIND EEN RUSTIGE PLEK OM TE WERKEN/LEVEN

En dan internet. Ja, ik wil best in de zon liggen, maar die is verstopt achter de wolken. Dus nog even geduld voor het zonnige gedeelte van online werken. Gratis Wi-Fi is alleen beschikbaar bij de Soleil bar met de welkomstborrels op de achtergrond. Veel Engelsen hier. Als ik straks een nieuwe kamer krijg, zal ik internet erbij nemen (25 euro per week), want zonder kan je natuurlijk niet als online werker. Ik heb intussen al begrepen dat je MiFI moet hebben. Langzaam of geen internet is killing.

LES 2: ZORG ZELF VOOR INTERNET

Wordt net gebeld voor een zakelijk interessante afspraak om een presentatie te geven voor een netwerk. Kijk. Zo kan het ook. Je bent gewoon bereikbaar.
Ergens die middag kwam de zon toch wat vaker tevoorschijn. Waar ik te laat achter kwam, is dat mijn telefoon uit zichzelf de tijd aanpast aan de tijd waar je bent. Het moet niet gekker worden. Mijn laptop doet dat niet. Tja, dan kom je dus een uur te laat en is er niemand meer bij de welkomstborrel (nou ja, ik begreep achteraf dat de reisleider uberhaupt niet gekomen is). Maar ach, niet getreurd. Mijn uitzicht is een wedstrijdzwembad. De hele dag zwemmen behoorlijk mooie lijven af en aan. En maar baantjes zwemmen. Het lijkt mij een beetje saai, maar qua uitzicht en levendigheid helemaal goed. Achter het zwembad zie ik de zee. Ja, de zee is toch wel een trekker voor me. Zon en zee, dat biedt warmte én ruimte. Heb nog een tekst afgemaakt en daardoor een opdracht afgerond. Toch nog een beetje een productief gevoel. Qua gezelschap zijn er naast gepensioneerden en jonge Engelse gezinnen vooral zwarte katten en tortelduiven. Denk ik. Ik ben geen duivenkenner. Het is 20 uur. Tijd om food te vinden. Ik heb een belachelijk grote keuken in dit appartement. De supermarkt is ook dichtbij. Maar in zelf koken heb ik niet zoveel zin. Tja, dat kan natuurlijk niet als je online in het buitenland werkt: altijd uit eten gaan. Of wel?
In de ondergaande zon heerlijk gegeten op een terras. Daar kan je echt niet tegenaan koken hoor.

Nu maar hopen dat ik kan slapen, niet weer zwembadpompen (hoor ik nu heel hard) of andere machines die ’s nachts extra hoorbaar zijn. Ik moet gewoon alleen in een hutje op het strand wonen denk ik. Net als mijn rustige huis in Drenthe. Oh ja, ik ben mijn agenda dus al na 1 dag kwijt geraakt. In het vliegtuig? In de vorige kamer?

LES 3: GA ALLES ONLINE DOEN (ook je agendabeheer)

In de bar ’s avonds nog een kleine rol gespeeld in een relatiedrama. Een heel dronken Engelse was boos op haar Litouwse vriend. Het schattige jongetje van 8 jaar ofzo is de dupe. Heartbreaking. Hij stortte zijn hart bij me uit. “She’s always drunk and never keeps a promise. I want to go home, but she doesn’t let me go.” En nog veel meer. Ik heb wel geprobeerd de Engelse tot rede te brengen, maar ze was al te ver heen. Samen met nog twee Nederlandse vrouwen hebben we onze zorg bij de receptie geuit. Je kunt niet echt wat doen. Het liefste had ik het jongetje meegenomen, maar ja, dat kan dus niet.