20 sep Wegkijken van coronaleed

De overheid (w.o. Mark Rutte, Hugo de Jonge, Ernst Kuipers), de media (bijna allemaal), de wetenschap (Diederik Gommers, Marjon Koopmans e.v.a.), het RIVM (Jaap van Dissel) hebben gelogen en geframed tijdens de coronapandemie. Heel veel huisartsen hebben zich helaas niet verdiept in de gekozen vaccinatie. Er zijn mensen ontslagen of veroordeeld die een andere mening over het coronabeleid hadden. Er zijn mensen die vaccinatieschade / long covid hebben. En zelfs nu wordt nog steeds weggekeken en de bekende framing toegepast: “Wappies, complotdenkers, ontaarde wetenschappers, die weten niet wat ze zeggen.”

Als ongevaccineerde heb ik persoonlijk ervaren hoe uitsluiting voelt, hoe bovenstaande ‘experts’ de techniek van framing toepasten. Daarom werd ik enorm geraakt door een artikel/brief van een nota bene Duitse huisarts Erich Freisleben die zich uitspreekt. Lees dit artikel, het is verhelderend. En hij stelt de juiste vragen. Het artikel is in het Nederlands (via Artsen Collectief, met 2700 BIG geregistreerden) of in het Duits te lezen. En wat ben ik blij dat ik me niet heb laten ompraten door die dwangcampagnes en de framing op bijna alle TV-zenders. En wat is het pijnlijk dat zoveel mensen, ook naaste familie dit rucksichtslos wel gevolgd heeft. Wat leren we/jullie hiervan?

Getuigenis afleggen over het verborgen coronaleed

Hier is de Duitse originele tekst te lezen gepubliceerde in de Berliner Zeitung (bron: 9-9-2023).

Hieronder volgt de Nederlandse tekst (via Artsen Collectief).

Dr. med. Erich Freisleben studeerde geneeskunde in Berlijn en Kiel en rondde zijn specialisten-opleiding tot internist af. Sinds ruim 35 jaar praktiseert hij als huisarts. Hij promoveerde in de geschiedenis van de geneeskunde op het thema Rassenhygiëne en Rassenideologie, was actief als afgevaardigde in de Vereniging van Fondsartsen en publiceert artikelen over thema’s in de gezondheidspolitiek.

“Na 37 jaar werkzaam te zijn geweest als huisarts loopt mijn carrière langzaam ten einde. Maar de laatste jaren heb ik klaarblijkelijk nog een opdracht gekregen om te getuigen over verborgen leed, dat niet gezien mocht of moest worden. “Zand erover!“ denken velen vandaag. “Corona is toch voorbij, er zijn momenteel belangrijker thema’s.“ We zullen zien.

Ik heb in de vele jaren van mijn carrière vele duizenden mensen gevaccineerd. De coronavaccins, die eerst op de genetische functie van de menselijke cellen ingrijpen, baarden mij echter grote zorgen. Na de maanden durende lockdown en na angstige zelfisolatie hunkerden vooral de ouderen naar het vaccin, dat hen als de schijnbaar enige weg naar vrijheid was voorgespiegeld.
Ik vaccineerde op hun verzoek driehonderd keer patiënten boven de zestig jaar en een aantal jongeren met verhoogd risico, echter niet zonder hen te informeren over de bestaande onzekerheden. Al na zes weken zat er een weduwe bij me, wier echtgenoot elders met het middel van AstraZeneca gevaccineerd was en die overleden was aan een trombose van de sinusader. Zijn vrouw maakte zichzelf verwijten, omdat ze erop aangedrongen had dat hij zich liet vaccineren. Ook ik kreeg toen een minder goed gevoel: misschien had ik de nieuwe vaccins teveel vertrouwd.

Voortaan lette ik scherper en nauwgezet op het verband tussen de vaccinatie en nieuwe klachten. Tot de nazomer van 2021 had ik twintig ernstige bijwerkingen gemeld bij het Paul-Ehrlich-Instituut en de Medicijncomissie van de Duitse Artsenbond, het vaakst na toediening van de vaccins van BioNTech/Pfizer en Moderna. De ingewikkelde aard van de symptomen van een geheel nieuw bijwerkingensyndroom, met alle kenmerken die mij zijn opgevallen en de bijzonderheden bij het laboratorium heb ik eveneens afzonderlijk beschreven.
Wat ik zag was in tegenspraak met mijn opvatting van de hippocratische ethiek. Omdat ik moest vaststellen dat ook ik mensen beschadigd had, stopte ik met het vaccineren van mensen tegen corona. Toen ik in november tijdens een interview met het kunstenaarsplatform “Alles op tafel“ sprak over inmiddels dertig ernstige bijwerkingen bij deels elders gevaccineerde mensen, werd de video ervan bijna 700.000 keer bekeken. In tegenstelling tot de stilte in de mainstream-media hierover was er blijkbaar een enorme behoefte aan informatie. In de reacties van vertwijfelde mensen las ik over dezelfde symptomen die ik zelf had waargenomen. Sindsdien vormde zich voor mijn praktijk elke morgen lange rijen van meest jonge patiënten uit de hele Bondsrepubliek. Ze zochten begrip en hulp, die ze bij de instanties niet konden vinden. De toeloop werd nog groter nadat ik in maart 2022 door twee journalisten geïnterviewd werd, die het lijden van de betrokkenen voor het eerst heel moedig in een bijdrage bij de MDR en in de Berliner Zeitung als thema brachten.

Naast mijn toenmalige patiëntenbestand kon ik driehonderd nieuwe patiënten met ernstige vaccinatieschade geïmproviseerd behandelen. Tweehonderd daarvan zijn gedocumenteerd op mijn homepage, evenals mijn berichten aan de autoriteiten en het Constitutionele Hof. Mijn assistentes moesten veel meer dan drieduizend, vaak smekend of zelfs huilend gebrachte hulpvragen weigeren. De vertwijfelde beschrijvingen van de betrokkenen emotioneerde hen vaak. Ook filmpjes van neurologische aanvallen van trillen en soortgelijke symptomen werden naar ons toe gestuurd. Maar onze capaciteit was met de beste wil al ver overschreden. Als troost en poging hulp te bieden stuurde ik de afgewezen patiënten een inlichtingenblad voor hun huisarts, waarin mijn toenmalige kennis over de diagnose en behandeling was samengevat. Het lot van de moeder die haar kinderen plotseling niet meer verzorgen kon, de gebroken levenslijn van zoveel jongeren en niet in het minst het snelle verlies van het vermogen om voor zichzelf te zorgen bij een hoogbejaarde, die tot dan toe nauwelijks hulp van buitenaf nodig had – dat alles achtervolgde mij tot in mijn slaap. Enkelen konden we goed helpen, velen een beetje, en sommigen helemaal niet.

• Waarom was er in het wetenschappelijk technisch-moderne Duitsland zoveel onwetendheid en gebrek aan zorg, die anders alleen beschreven wordt door medische hulpverleners uit ontwikkelingslanden? Waarom leden voor mijn ogen zoveel mensen aan ziekte als gevolg van een nieuwe vaccinatie en waarom mochten die er officieel helemaal niet zijn? Waarom werden zoveel jongeren hierdoor getroffen en waarom zoveel vrouwen? Waarom was er voorafgaand aan een gewaagd massaexperiment met een geheel nieuw, en daarbij ook nog gentherapeutisch vaccin geen behoorlijk onderzoek gedaan?
• Waarom werden wetenschappers, die kritiek hadden openlijk aangevallen? Zoals bijvoorbeeld de patholoog professor Peter Schirmacher, die al in augustus 2021 onderzoek deed bij onverwacht overlijden kort na de vaccinatie en die waarschuwde voor vaccinatieschade. Of beide emeritus-pathologen prof. Arne Burkhardt en prof. Walter Lang, die belangrijke details over de immunologisch veroorzaakte orgaan- en vaatschade hebben gedocumenteerd. Of professor Harald Matthes, die in zijn vaccinatiecentrum alleen maar deed wat eigenlijk gedaan had moeten worden door de verantwoordelijken, namelijk de gevaccineerden systematisch volgen. Waarom werd de oudgediende directeur van een zorgverzekeraar, Andreas Schöfbeck, op staande voet ontslagen, toen hij wees op alarmerende gegevens in zijn zorggegevens? Zouden al deze achtenswaardige personen ten prooi zijn gevallen aan complottheorieën?
• Waarom bleef de openbare geneeskunde zo argeloos, terwijl toch over de hele wereld waakzame artsen wisten van de veelvormige symptomen van dit nieuwe bijwerkingen-syndroom?
  Zoals:
  • het syndroom van het activeren van de mestcellen (red: bepaald type witte bloedcellen die bij iedereen in het lichaam voorkomen, voornamelijk in de weefsels en organen, met een belangrijke rol in ons afweersysteem),
  • de grote hoeveelheid extreem zeldzame auto-antilichamen,
  • de hersenontstekingen,
  • de perifere zenuwbeschadigingen,
  • de ontstekingen in de kleine haarvaten,
  • de stoornissen van de cellulaire energiecentra, de mitochondriën,
  • de aanhoudende verzwakking van het immuunsysteem en nog veel meer diverse stoornissen.

Alles was controleerbaar voor wie ernaar zocht in het laboratorium en werd ondersteund door honderden betrouwbare studies. Wanneer men deze kennis breed gedeeld zou hebben, dan had men niet alleen degenen met vaccinatieschade kunnen helpen, maar ook de post-Covidpatiënten, omdat er veel overeenkomsten zijn tussen deze syndromen.

Hoe meer deuren waakzame wetenschappers openen om licht te werpen op het werkingsmechanisme van de mRNA-techniek, des te meer zekerheden er wegvallen.
Het spike-eiwit, wat het meest toxische is en van corona een probleem maakte, wordt niét zoals beloofd kort na de vaccinatie door het lichaam afgebroken. Inmiddels vindt men dit gif nog twee jaar na de vaccinatie in weefsels, in het bloed en de afweercellen. Niemand weet waarom, waar en in welke mate het verder worden aangemaakt en hoe de voortgaande beschadiging die het teweegbrengt kan worden gestopt. Zelfs in de moedermelk en in het sperma word het aangetoond. Het spike-eiwit in het bloed kan nog lange tijd na de vaccinatie trombose, embolieën en infarcten veroorzaken. Wie zou dat zoveel later nog in verband brengen met de vaccinaties als daar niet speciaal op gelet wordt? Meerdere vaccinaties leiden tot toename van het aanmaken van niet werkzame IgG4-antilichamen, in plaats van de wel werkzame IgG1-fractie. Dit heeft tot gevolg dat coronaverwekkers mákkelijker in plaats van moeilijker in de cellen kunnen komen. Er zijn heel veel gevallen van toegenomen en aanhoudende verzwakking van het aangeboren immuunsysteem, wat de afweer vermindert tegen infecties en de vorming van kanker. Een recente jobstijding hierover kwam van een serieuze, groot opgezette Deense studie, die bevestigde wat er in de VS al was waargenomen: de verschillende batches van de vaccins hadden heel verschillende aantallen bijwerkingen. In een kleine groep batchnummers was er sprake van een extreem hoog aantal meldingen, in een grote groep waren er maar weinig meldingen en verder waren er praktisch geen meldingen. Hoe kon deze Russische roulette door de veiligheidsproeven komen?

Al deze ontdekkingen kwamen niet aan het licht omdat de politiek en de instellingen op zoek gingen. Alle kennis berust op onderzoek van wetenschappers en artsen die hun innerlijke kompas volgden en op zoek gingen naar de waarheid. Velen moesten dat bekopen met persoonlijke laster. De gewone cultuur van veiligheid en een open wetenschappelijk debat leken tijdens de pandemie verder buiten werking te zijn gesteld. Wie kritisch was over de nieuwe vaccinatie werd verdacht van complottheorieën. Een nieuw geheimzinnig gilde van anonieme factcheckers gaf bij elk zorgwekkend feit dat aan het licht kwam onmiddellijk tegengas. Het wetenschappelijke debat werd in talkshows gevoerd, waarin steeds dezelfde “experts”, die trouw waren aan de regering, aan het onwetende volk uitlegden wat “de wetenschap“ zogenaamd aangaf.
Medeburgers die zich niet wilden laten vaccineren werden van nu af aan beschouwd als asociaal. Door geringe persoonlijke twijfels wilden zij niet meewerken aan de redding van de samenleving, was het verwijt dat ze kregen. Politici en veel media dreven de wig die de samenleving spleet steeds dieper.

Sommigen zullen het straatliedje van Franz Joseph Degenhardt uit het jaar 1965 nog kennen. In het refrein over de niet aangepaste en de vermeend brave burgers wordt gezegd: „Speel niet met vieze kinderen, zing je liedjes niet, ga naar de gemeente en doe als je naaste.“
De vieze kinderen van de coronapandemie noemde men wappies, antivaxxers, coronaleugenaars, Covidioten, asociale complotdenkers, en zelfs, ook heel effectief: rechtsradicaal. Men schrok zelfs niet terug voor het verwijt van vermeend antisemitisme, wat ertoe leidde dat een groep Holocaustoverlevers van zich liet horen, om – heftig maar niet gehoord – te protesteren tegen het misbruik van hun leed. In serieuze media liet men een lid van de ethische commissie speculeren om niet-gevaccineerden het recht te ontnemen op intensivecarezorg. Zelfs de president van de wereldartsen ging tekeer tegen een „pandemie van de ongevaccineerden“, waarvan de „tirannie“ moest ophouden. En dat terwijl hun enige overtreding was dat ze hun lichaam en de natuur meer vertrouwen schonken dan een farmaproduct dat met een haastige naald werd geprikt. Het was een persoonlijk besluit, vergelijkbaar met de vraag of ik liever vlees eet of vegetarisch.

Nu, twee jaar verder, zijn er veel feiten op tafel gekomen. We weten dat de mRNA-vaccinatie niet beschermt tegen ziek worden en niet beschermt tegen overdracht. Daarmee was het kernargument van bescherming van de maatschappij nietigverklaard. Het argument dat de samenleving verdeeld en tegen elkaar opgezet heeft. Met het falen van deze bescherming van de maatschappij was er geen enkele grondslag meer voor alle 2G- of 3G-regelingen en vooral voor een vaccinatiedwang. Ons grondrecht van lichamelijke autonomie ontstond ooit als reactie op het ergste misbruik. Kon men dat afnemen van de werkers in de gezondheidszorg en de soldaten? Het scheelde niet veel stemmen in de Bondsdag of men had dit wezenlijke persoonlijke recht van alle burgers afgenomen.
Ik herinner me nog de huilende verpleegkundige voor mijn bureau, die uit plichtsbesef bijna veertig jaar steeds was bijgesprongen in tijden van personeelsgebrek. Zelfs nog toen ze moreel was ondermijnd sleepte zij zich door haar dienst heen. Zij voelde de vaccinatiedwang als een groot onrecht wat haar werd aangedaan door degenen die zij met haar hele hart steeds hielp. Ze stopte nog liever twee jaar voor haar pensioen met haar geliefde beroep, met een gekort inkomen, dan dat ze de minachting van haar persoonlijke rechten wilde verdragen.

Dat er geen bijwerkingen van de vaccins zouden zijn is in elk geval van tafel, nadat de eerste moedige journalistes in maart 2022 een bres sloegen in het officiële zwijgen en andere journalisten van de reguliere media geleidelijk durfden te volgen. De volgende vraag, of het gaat om de gebruikelijke zeldzame, of abnormaal vaak voorkomende bijwerkingen, of zelfs bijzonder ernstige, blijft nog in nevelen gehuld door tegenstrijdige informatie en in de mist van het zwijgen. Geen wonder, de legitimiteit van de hele campagne hangt daar vanaf, wat de bevolking en de economie niet alleen harde beperkingen bracht, maar ook vele honderden miljarden euro’s gekost heeft waar wij nu nog last van hebben en houden.

Het aantal bijwerking van de één of meerdere keren gevaccineerden in mijn dagelijkse praktijk lag in de buurt van de 3,3 procent. Dit is weliswaar slechts één praktijk, maar zit niet ver van andere kritische waarnemers vandaan. Ook de getallen van het Paul-Ehrlicht-Institut (red: PEI is het Duitse centrum voor melding van bijwerkingen) lagen er dichterbij, wanneer men incalculeert dat gemiddeld genomen slechts vijf procent van de ongewenste bijwerkingen wordt gemeld en dat het PEI alleen enkelvoudige signalen bekijkt en niet het complexe bijwerkingensyndroom.

Als er post-Covid bij gevaccineerden optrad, was het niet onwaarschijnlijk dat die ziekte veel meer een gevolg van het vaccinspike was. Want sinds we weet hebben van het verblijf van het spike-eiwit in het lichaam, kan de Covidinfectie ook een onderhuids aanwezig probleem geactiveerd hebben. Mensen met vaccinatieschade en post-Covidpatiënten berichten eenstemmig over verergeringen van hun symptomen door nieuwe infecties. Als vaccinatie dan niet de overdracht en het ziek worden door het coronavirus kan verhinderen, dan zou het toch minstens het hoofdprobleem onschadelijk moeten maken waartegen het gemaakt is, namelijk het spike-eiwit. Het uur van de waarheid nadert snel. Want de methode om in het bloed zittende spikes te onderscheiden (of hun herkomst van infectie of vaccinatie is), bevindt zich momenteel in de laatste fase.

Hadden de verantwoordelijken dit alles kunnen en moeten weten? Het meeste wel. Maar wie eenzijdige adviseurs heeft gekozen kan zich later niet beroepen op onwetendheid. Het was ervaren infectiologen bekend dat men een endemisch virus niet met lockdowns onder controle kan krijgen en dat men dit ook niet kan weg vaccineren. De verstandige Anders Tegnell, tijdens de pandemie staatsepidemioloog in Zweden, wist dat ook en heeft zijn landgenoten zonder lockdown door de crisis geleid. Zijn slotbalans: minder doden, minder vaccinatieschade, minder heftige infectiegolven en geen inbreuk op de economie.

Ook bij ons moet de waarheid boven tafel komen. Niet om gelijk te krijgen of om schuldigen aan te wijzen, maar om te beschermen. Want als we het falen van de waarborg op veiligheid onverschillig slikken, dan zou ons dat morgen wel eens heel zwaar op de maag kunnen komen te liggen. Het verlies van tolerantie en de verbale ontsporingen in de coronatijd hebben ons laten zien hoeveel van een cultuur kan worden afgebroken door een angstscenario.

Mijn grootste teleurstelling: ik begreep veel van mijn links-liberale collega’s niet meer. Waar was het respect voor de medemens en waar was de vrijheid van de eigen autonomie gebleven? Velen van hen die de bescherming van de natuur, het vermijden van gentechnologie en rechtvaardigheid hoog in het vaandel hadden, bejubelden nu de massale toepassing van celmanipulatie, zonder te denken aan de mogelijke langetermijngevolgen. Zelfs het fundamentele grondrecht op autonomie was ter beschikking gesteld. En de rechtvaardigheid? Oxfam rekende uit dat 2000 miljardairs het vermogen van 60% van de wereldbevolking bezitten en dat dit tijdens de pandemie nog was toegenomen. Deze asymmetrie in de macht maakt dat we haar waakzaam onder controle moeten houden.

Het is meer dan ooit noodzakelijk dat onze democratie stoelt op de collectieve wijsheid, en op haar culturele fundament. Het hoort bij ons DNA om domweg niet te discrimineren, te etiketteren en kritiek uit te sluiten. Dat geldt ook voor de ‘vieze hoek’ van de zogenaamde complotdenkers. Want een mondige burgerij kan feiten en meningen zelf beoordelen en het kaf van het koren scheiden. De wetenschappelijke discussie kan gewoonweg nooit breed genoeg zijn. Het coronabeleid is in dit verband een waarschuwing: iedereen had het over de kracht van de op gentechniek gebaseerde inenting. De zwakke punten ervan werden echter vooral ontdekt door betrouwbare kritische geesten. Met het oog op de gevaren van atoomkracht, misbruik van data, kunstmatige intelligentie en gentechnologie zijn in onze tijd de kracht van de menselijke aard en de democratische deugden net zo hard nodig als de dorstende in de woestijn water nodig heeft.

De vaccinatieschade is een waarschuwing voor het respectloos openen van een doos van Pandora. Elke versluiering van de ware omvang van de ongunstige gevolgen slaat ooit op ons allemaal terug. Het heeft dertig jaar geduurd voordat men zich bewust werd van de milieuschade. Bij de mRNA-techniek en andere biotechnologische ingrepen gaat het om het binnenste van de innerlijke wereld van de mens. De vaccinatieschade wijst op het gevaar van onverwachte complexe storingen die we momenteel nog niet kunnen elimineren. Als daarbij komt dat de vaccinbatches onderling heel verschillende bijwerkingen veroorzaakten, dan kan niemand zich in de toekomst nog veilig voelen.
Totdat alle onduidelijkheden rondom de mRNA-techniek zijn opgelost mogen we daarom niet op deze weg doorgaan. Waar komt de oversterfte vandaan van meer dan 100.000 mensen in de laatste twee jaar. Hoe zit het met de daling van het aantal geboortes en het hoge aantal doodgeborenen? Dit zijn allemaal feiten. Ze hoeven niets met de vaccinatiecampagne te maken hebben, maar mogelijk ook wel. Alleen onderzoek zonder vooroordeel kan duidelijkheid brengen.

Voor veel media zijn de vertwijfeling of de berusting van de beschadigde mensen geen reden meer voor opwinding. Degenen die de oproep om zich vaker te laten vaccineren opvolgden, die alles goed wilden doen en nu lijden, mogen echter niet de ‘vieze kinderen’ van nu worden; hen niet geloven of gewoon de schouders erover ophalen zou cynisch zijn. Het blindemannetje spelen moet stoppen. Mensen met vaccinatieschade kregen geen sociaal-medische erkenning en geen schadeloosstelling. Wil men wachten tot deze mensen zich vertwijfeld terugtrekken, en tot steeds hogere suïcidecijfers zorgen voor ontlasting van de sociale fondsen? Moet men om tactische redenen de knipoog van de voorzitter van de vaccinatiecommissie volgen en zich voordoen als één van de twee miljoen post-Covidpatiënten – dit alles terwijl er geen plaats meer is voor de waarheid?

De mensen met vaccinatieschade vormen een lakmoestest die aantoont of het werkelijk om het welzijn van de mensen gaat.

• Zet de politiek alles op alles om de mensen te helpen die hen vertrouwden en bij wie door de vaccinatiecampagne verschrikkelijke schade aan hun intacte lichaam en ziel is aangericht?
• Staat zij toe dat onderzoek wordt gedaan met alle beschikbare middelen om een geneesmiddel voor deze mensen te vinden?
• Is er bereidheid om duidelijkheid te verschaffen over de werkelijke omvang van de schade?
• Neemt men verantwoordelijkheid voor een gebroken belofte en toekomstige veiligheid?

Ongewenste gevolgen van vaccinatie door de nieuwe techniek is relevant voor ons allen. Want we hebben naast de milieuschade geen behoefte aan onherstelbare schade aan de innerlijke wereld van de mensen.
Dit is een appel aan de media als hoeders van de democratie. Als er te snel lofprijzing wordt gegeven kan men dit nog wel vergeven, maar dat geldt niet voor hardnekkig volharden in fouten. Alleen een grote Deense krant heeft zich bij haar lezers verontschuldigd voor haar fouten bij de pandemieberichtgeving.

Ik wil degenen die dit aangaat nog iets meegeven. Elk van jullie heeft onafhankelijk van elkaar tegen mij als arts hetzelfde gezegd: “Ik ben mezelf niet meer.“ Na de vaccinatie functioneert niets meer als voorheen: niet de immuniteit, niet het zenuwstelsel, niet de doorbloeding, niet de hartslag, niet de lichaamstemperatuur, niet de spierkracht, niet het gezichtsvermogen. Het trauma dat deze inenting teweegbracht in je lichaam heeft je het ‘thuiszijn in jezelf’ afgenomen. En toch: ook als je na vaak twee jaar lijden je werk, je omgeving en je spaargeld kwijt bent geraakt, en ook als je murw bent geworden door het onbegrip van anderen: geef de hoop niet op! Waar schaduw is, is ook licht. Over de hele wereld zijn er wetenschappers en artsen die zich, ondanks de tegenstand, al onderzoekend een weg gebaand hebben. Naast onverschilligheid leeft er ook medegevoel, naast angstig wegkijken is er ook moedige oprechtheid. Er zullen manieren gevonden worden om de schadelijke stoffen onder de knie te krijgen en ruimte te maken voor genezing. Naast de medische hulp wil ik vooral het vertrouwen in jullie natuurlijke geneeskracht versterken. Dit is en blijft het meest effectieve medicijn van de mens. Maar die heeft nu vooral de kracht van de ziel nodig. Zoek plaatsen en mensen op die je helpen om je weer op te richten en sterk te worden.

Jullie, die geluk hadden en goed door de crisis gekomen zijn: heb aandacht voor de anderen, wees waakzaam. Kunnen we met de cultuur van het humanisme nog de technologie aansturen? Of eroderen we in een eindeloze spiraal van een zielloze technologische optimalisering van dit fundament?
Redding door middel van biotechnologie was de centrale boodschap van het pandemiebeleid. Het mRNA-principe en verdere gentechnologieën worden als nieuwe wonderwapens aangeprezen.  Gaan ze werkelijk doen wat ze beloven? Is er nagedacht over alle mogelijke gevolgen? Is onze veiligheid gewaarborgd? Houdt de kwaliteit van de algemene verzorging stand tegen de kostendruk?

De menselijkheid van het leven van morgen hangt af van verstandige beslissingen vandaag.”

Disclaimer: Het Artsen Collectief is niet verantwoordelijk voor de inhoud op de genoemde pagina’s van externen waar naar verwezen wordt. Het delen van een pagina betekent niet dat het Artsen Collectief alle opvattingen deelt. Het Artsen Collectief ondersteunt het inwinnen en delen van (medische) informatie zonder censuur om een open gesprek / wetenschappelijke discussie te stimuleren.