28 jul Zweden voelt als vrijstaat

Anderhalf jaar geleden nam Zweden een andere positie in ten opzichte van de rest van de wereld als het gaat over omgaan met Covid-19. Eigen verantwoordelijkheid nemen staat centraal en er zijn adviezen (geen verplichtingen). Daardoor kreeg Zweden veel kritiek.

Als toerist naar Zweden

Ik ben er zelf gaan kijken als toerist en in geen anderhalf jaar voelde ik me zo vrij. Een paar waarnemingen deel ik graag met je. De grappige en vrolijke in mijn blog op De Alfabetdater, de serieuze vind je hier.

In Zweden is het nu zoals het in Nederland was 1,5 jaar geleden. Dus zoals in het pre coronatijdperk. De enige corona-informatie die wij hebben gezien of gehoord zijn borden met afstand houden. Punt. Niemand vroeg om vaccinaties of testen. Het leven in Zweden gaat gewoon door met hotel- en restaurantbezoek, museumbezoek en sporten. Voor zover ik heb begrepen, zijn de scholen wel dicht (geweest), daar maakte een docente die we spraken zich zorgen over. Maar geen (geschiedenis van) lockdown, geen avondklok, geen verplichte testsamenleving, geen quarantaine, geen mondkapjes (tenzij je dat zelf graag wilt). Je kunt je laten testen en vaccineren natuurlijk, maar het is geen eis om ergens wel of geen toegang te krijgen. En belangrijk: het voelt ook alsof het zo blijft. Het is zo en het blijft zo.

Het is hetzelfde virus en zij kunnen wel (door)leven zonder disproportionele maatregelen, nu in de zomer en in elk seizoen. Maar ja, dat kan alleen in Zweden. Vreemd toch? Nee, ik weet niet alles over de regels in Zweden, maar wat ik wel heb gevoeld is de vrijheid die in Nederland weg is. Op het moment dat we Nederland weer inreden, voelde ik de beklemming in mijn lijf. Tranen in mijn ogen. Dit heb ik nog nooit ervaren. Van het vrije Zweden naar een Nederland waarbij ik weet dat het demissionaire Kabinet maar zo weer terugschakelt naar maatregelen die nu (even) losgelaten zijn.

Reizen naar Zweden

De Zweedse grenspolitie wilde ons paspoort zien, maar vroeg niet naar de test, die we wel bij ons hadden op de heenweg. In Denemarken moest ik daarentegen het coronapaspoort (of test) laten zien bij hotels. Het bewijs van ‘gezondheid’. Het voelde als schokkend dat de soep zo heet gegeten werd. Op de terugweg hebben we geen test gedaan. We hadden geluk, geen controles aan de grens en bij het hotel lieten we de heenwegtest zien (…). En dat voelt zo naar, iets zo normaals als ‘niet ziek zijn’ moeten bewijzen met een test. Ik ben geen mens die regels overtreedt of ontwijkt, maar de coronaregels tarten mij als logisch nadenkend mens. Elke keer komt een ander argument uit de hoge hoed vanuit het demissionaire Kabinet om (opnieuw) maatregelen op te leggen.

Hoe dan?

Testen bij terugkomst in Nederland? Meerdaagse festivals geannuleerd ondanks testen voor toegang en (dure) pilots via field labs? Als je gevaccineerd bent, word je niet ziek? Als je gevaccineerd bent, kom je niet op de IC? Ben je niet meer besmettelijk? Mag je op vakantie? Mag je weer naar café en discotheek? Mooie beloftes. Helaas. Andere varianten gooien roet in het eten (en straks mogelijk dit argument: het komt door de mensen die niet gevaccineerd zijn). De boosterprik 3 wordt nu al door Pfizer aangemaakt. Dat is geen verzinsel, het is algemeen bekend. En dan? Elk jaar een nieuwe spuit voor alle nieuwe alfabetvarianten? Ik heb geen vertrouwen (meer) in deze overheid. En de rechterlijke macht komt ook nog zelden op voor onze democratische grondrechten, kijk maar naar de rechtszaken die in verband met de coronaregels én ook namens de slachtoffers van de toeslagenaffaire zijn gevoerd. De mainstreammedia, zoals dat tegenwoordig heet, verkondigt grotendeels het overheidsbeleid. Gedegen kritisch onderzoek wordt nauwelijks gedaan. Als je Ab Osterhaus elke avond aan een talkshowtafel laat zitten, dan heb je zijn antecedenten niet onderzocht.

Ik ben gelukkig niet de enige die kritisch is over het coronabeleid, maar soms voel ik me er wel erg alleen in. Doordat de medische apartheid toeneemt – ik bedoel hiermee dat je met een test/vaccinatie iets wel of niet mag – ontstaat logischerwijs een parallelle samenleving waarin mensen zoveel mogelijk buiten de overheid om zaken gaan organiseren. En gaan communiceren via andere kanalen omdat berichten en accounts die kritisch zijn over het overheidsbeleid en gedeeld worden via msm rücksichtslos worden verwijderd. (YouTube, LinkedIn)

Nederland nu

Waar zijn we in beland? Ik heb de keuze om naar een vrijstaat als Zweden te gaan, maar dan moet ik testen (of gokken op boetes/quarantaines). Ongelofelijk toch? Kijk de statistieken erop na als je argument is dat er (zoveel) mensen sterven door Covid-19. Op de IC’s liggen elk jaar evenveel mensen ten gevolge van griepvirussen en de complicaties daarvan (Bron: IC-verpleegkundige met 25 jaar werkervaring) en ja, dat was altijd al een crime, alleen kwam het niet in de krant. Er is al jaren een tekort aan IC-bedden door bezuinigingen. Wat m.i. een verstandiger aanpak was geweest dan vaccineren: om onze immuniteit te vergroten gezonder eten en sporten promoten (i.p.v. sporten verbieden), miljarden uitgeven aan gezonder-leven programma’s, de IC-bedden (flexibel) uitbreiden en (te starten met) zorgpersoneel opleiden. Nee, dit Kabinet gooit liever alles dicht en vergoedt > 80 miljard voor de gevolgen van dit lijden (want dat is het voor burgers en ondernemers) met het argument dat vaccineren de oplossing is. Over de gevolgschade door uitgestelde behandelingen, bevolkingsonderzoeken en operaties praten zij liever niet. Lees hier wat medisch-ethicus bij Erasmus Universiteit Erwin Kompanje schrijft over Covid en Non-covid.

Parallelle samenleving

Er zijn initiatieven van diverse mensen om de parallelle samenleving handen en voeten te geven. Is dat dan nodig? Gisteren hoorde ik Humberto in zijn talkshow vragen aan Marcel Levi of we gevaccineerden eigenlijk niet voorrang moesten geven in ziekenhuizen. Hij antwoordde daarop met: “Nee, dat kan natuurlijk niet (…).” Levi solliciteert overigens naar een ministerspost voor Volksgezondheid. De vraag van Humberto is een helder voorbeeld van het denken in medische apartheid. Nou, dit gebeurt niet in Nederland toch? Kijk eens over de grens. Frankrijk is begonnen met de vaccinatieverplichting voor zorgmedewerkers of anders moet je loon inleveren. Ik ben bezorgd over de Tweede Kamer die de weg kwijt is en ook over het ‘akkoord op hoofdlijnen’ waarin op zorg wordt bezuinigd terwijl de vraag naar zorg groeit (4%) én last but not least over de volgzaamheid van jongeren als het gaat om hun grondrecht op onderwijs en vrijheid.

Ik laat me niet vaccineren want ik ben bezorgd over de bijwerkingen en de onbekende gevolgen op de lange termijn. Niemand weet dat namelijk. En ik heb op basis van de voor iedereen beschikbare data en informatie niet de overtuiging dat het een pandemie is. Gelukkig mag ik daarvoor (nu nog) kiezen. Als ik niet wil testen omdat ik geen symptomen heb (weet je nog, ooit zei Rutte dat), dan mag ik nu (al) niet meer de grens over. Straks een restaurant niet meer in? Mag ik niet meer sporten? Mag ik niet meer deelnemen aan de samenleving als outcast omdat ik niet gevaccineerd ben of niet wil testen omdat ik me niet ziek voel (ben)?

Wat ben ik blij dat ik ervaren heb dat ‘coronabeleid’ anders kan door mijn reiservaringen in Zweden. Er is een land waar vrijheid op gelijke voet staat met zorgen voor gezondheid. Applaus voor Tegnell. Nee niet alles gaat goed in Zweden, en niet alles is verkeerd in Nederland, maar we mogen wat mij betreft met interesse en nieuwsgierigheid kijken naar hoe Zweden hun coronabeleid uitvoert.

Voel je de beklemming ook? Een paar tips om mensen en organisaties te volgen die anders denken over testen, vaccineren en onze grondrechten zoals vrijheid, recht op privacy en onaantastbaarheid van het lichaam.

Lees- & kijktips

Hier ben je welkom, ook zonder test of vaccin: Keuzevrijbijmij.
Community de parallelle samenleving.
Vrouwen voor vrijheid.
Wijdeouders.
Informatie van artsen door het ArtsenCollectief.
Zorgmedewerkers Verenigd.
Blckbx tv.
Docsfair.